Κάθε Κυβέρνηση χαράσσει την πολιτική της, λαμβάνει τις αποφάσεις της και στη συνέχεια προχωρά στην υλοποίησή τους. Δυστυχώς η εμπλοκή της διοίκησης (εξωκυβερνητικοί παράγοντες, διοίκηση, δικαιοσύνη, συνδικάτα, λοιπά πολιτικά κόμματα) αποβαίνει τροχοπέδη στην ευόδωση μιας πολιτικής απόφασης, διότι τα διοικητικά στελέχη είναι συνήθως φοβικά έναντι των δραστικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Οι εγκαταστημένες γραφειοκρατίες σπάνια προωθούν δραστικές αλλαγές. Επιπλέον η απειλή του πολιτικού κόστους κατά κανόνα λειτουργεί ανασταλτικά στην επιτυχή προώθηση των αλλαγών.
Ο απλός έλεγχος συμμόρφωσης στους υφιστάμενους μηχανισμούς δεν επαρκεί για τη θεραπεία των παθογενειών της διοίκησης, κύριο γνώρισμα της οποίας είναι η αναποτελεσματικότητα και η έλλειψη αποδοτικότητας. Η επιβολή αυστηρών ποινών για μη συμμόρφωση είναι συνήθως ανεπαρκής.
Κάθε πολιτική απόφαση θα πρέπει πρώτιστα να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον αλλά και το συμφέρον των πολιτών. Η επιτυχία της απαιτεί ξεκάθαρους στόχους, συνεχή υποστήριξη, πόρους και κυρίως αδιάκοπη επίβλεψη για τυχόν παρεκκλίσεις. Όσο πιο πολύ εξειδικευμένη είναι η νομοθετική παραγωγή, τόσο πιο δύσκολη είναι η δυνατότητα της διοίκησης να παρεκκλίνει.
Η κάθε κυβέρνηση θα πρέπει πρώτιστα να πιστεύει η ίδια στην αναγκαιότητα των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων, να αξιολογεί περιοδικά την αποτελεσματικότητα των μέτρων της αλλά κυρίως να συνεκτιμά τις ενδεχόμενες αρνητικές συνέπειες στον κοινωνικό ιστό των ελλήνων πολιτών και να προβαίνει σε διορθωτικές, αντισταθμιστικές αλλαγές.
Ο απλός έλεγχος συμμόρφωσης στους υφιστάμενους μηχανισμούς δεν επαρκεί για τη θεραπεία των παθογενειών της διοίκησης, κύριο γνώρισμα της οποίας είναι η αναποτελεσματικότητα και η έλλειψη αποδοτικότητας. Η επιβολή αυστηρών ποινών για μη συμμόρφωση είναι συνήθως ανεπαρκής.
Κάθε πολιτική απόφαση θα πρέπει πρώτιστα να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον αλλά και το συμφέρον των πολιτών. Η επιτυχία της απαιτεί ξεκάθαρους στόχους, συνεχή υποστήριξη, πόρους και κυρίως αδιάκοπη επίβλεψη για τυχόν παρεκκλίσεις. Όσο πιο πολύ εξειδικευμένη είναι η νομοθετική παραγωγή, τόσο πιο δύσκολη είναι η δυνατότητα της διοίκησης να παρεκκλίνει.
Η κάθε κυβέρνηση θα πρέπει πρώτιστα να πιστεύει η ίδια στην αναγκαιότητα των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων, να αξιολογεί περιοδικά την αποτελεσματικότητα των μέτρων της αλλά κυρίως να συνεκτιμά τις ενδεχόμενες αρνητικές συνέπειες στον κοινωνικό ιστό των ελλήνων πολιτών και να προβαίνει σε διορθωτικές, αντισταθμιστικές αλλαγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου